Κατερίνα Σιδερή

Ο Μανώλης Γλέζος δεν είναι πια εδώ.  Και θρηνούμε.

  Κανείς δεν σκέφτηκε να ξεστομίσει ότι ήταν πλήρης ημερών. Γιατί ο Γλέζος δεν είχε ηλικία. Είναι ένα σύμβολο.

  Η σπιρτάδα της νιότης του έμεινε άθικτη από το Μάη του ’41, που ρεζίλεψε το Γ΄ Ράιχ έως σήμερα. Ο αιώνιος έφηβος στο θάρρος, στην πυγμή, στη σκέψη, στις ιδέες, στον αυθορμητισμό.

  Με πάθος και ορμή πάλευε να δημιουργήσει έναν καλύτερο κόσμο. Προασπιστής της ισότητας, της δημοκρατίας, της ελευθερίας όχι με θεωρίες αλλά με συνεχείς, ουσιαστικούς  δυναμικούς αγώνες.

 Οι περισσότεροι είχαμε την ευκαιρία και την τύχη να τον γνωρίσουμε. Να ζήσουμε το μάχιμο πολιτικό, το συγγραφέα, τον ποιητή, το γεωλόγο, τον αγωνιστή…

  Είχε ανάγκη τις πολλές ιδιότητες γιατί έπρεπε, όπως έλεγε, να ζήσει τις ζωές όσων συναγωνιστών του χάθηκαν. Βαρύ φορτίο, που το έφερε άξια εις πέρας.

  Στο μυαλό έρχεται η λάμψη της ματιάς, που καίει σίδερα, το αγέρωχο ύφος, σημάδι αντρειοσύνης και η σφιγμένη γροθιά υψωμένη με σθένος στο βήμα της Βουλής, στο δρόμο, όπου κι αν χρειαζόταν.

  Πρωτοπόρος, ασυμβίβαστος, σεμνός και καταδεκτικός. Ποτέ δεν αρνήθηκε να μεταλαμπαδεύσει τη φλόγα της ψυχής του σε σχολεία, συνέδρια, συνεντεύξεις, οπουδήποτε  κι αν του ζητούσαν, όσο μακριά κι αν ήταν. Κι είχε ένα θείο χάρισμα λόγου, σαν να σου εμφυσούσε τις σκέψεις του και να γινόταν δικές σου.

  Ακούραστος. Ήταν σαν οι κακουχίες να του έδιναν μια μαγική δύναμη υπερανθρώπου.

  Ξεγέλασε το Χάρο πολλές φορές. Από τα νεανικά του χρόνια πάλευε μαζί του παλικαρίσια και έως τώρα ήταν νικητής. Το μόνο, ίσως, που τον λύγιζε ήταν ο άδικος θάνατος του αδελφού του Νίκου.

  Κοιμήθηκε το κουρασμένο του σώμα. Ταλαιπωρήθηκε όσο κανένα. Είχε ανάγκη αυτήν την ξεκούραση. Εμείς, όμως, δεν ήμασταν προετοιμασμένοι να χάσουμε όλα αυτά που εκπροσωπούσε.     Τον είχαμε ανάγκη γιατί, ίσως, να μην είμαστε ακόμη έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας τούτο τον κόσμο. Όσα κι αν μας έδωσε, εξακολουθούμε να τον θέλουμε μπροστάρη.

Στο καλό Μανώλη Γλέζο, αγαπημένε μας.

  Ελπίζουμε να μην γλυτώσουμε από σένα αλλά να μας κυνηγάει στ’ αλήθεια η ύπαρξή σου μπας και καταφέρουμε να κάνουμε αυτά που πρέπει.